Een Oekraïense vluchtelingen vertelt
“Dankbaar voor alle hulp, maar we missen thuis”
24 februari 2022 is een datum die bij veel mensen in het geheugen gegrift staat. De dag waarop Rusland meerdere Oekraïne gebieden binnenviel en een zware oorlog begon. Veel Oekraïners sloegen op de vlucht voor het oorlogsgeweld en sommigen kwamen ook in Heusden terecht. De gemeente en verschillende partners bieden deze vluchtelingen een warme en veilige plek. Inmiddels duurt de oorlog al meer dan een jaar. Voor Olha (29) (In het Nederlands: Olga) en haar gezin is het een jaar waarin veel is gebeurd. Op haar kamer in de opvanglocatie in Drunen vertelt ze geëmotioneerd haar verhaal, op de achtergrond flitsen foto’s van vrienden en familie voorbij via een digitaal fotolijstje en staat het Oekraïense nieuws op de tv aan.
Ze probeert het nieuws niet al teveel te volgen. Onzekerheid en angst zijn gevoelens die ze dagelijks ervaart. ‘’We zijn erg gastvrij ontvangen in Nederland en het leven op zich is fijn omdat alles goed geregeld is, maar het liefst willen we terug naar huis. We missen familie en vrienden enorm’’, vertelt Olha. Ondanks dit gemis is het voor het gezin ook duidelijk dat ze op korte termijn niet teruggaan naar Oekraïne. ‘’Zolang de oorlog duurt, kunnen we niet terug. De Russische raketten vliegen nog altijd over scholen en huizen in Oekraïne. Goede kennissen en vrienden uit het dorp waar wij woonden zijn omgekomen door het Russische geweld. Dat risico wil ik niet nemen met mijn kinderen’’. Olha vertelt dat het leven op dit moment zwaar is: ‘’We hadden nooit gedacht dat we een oorlog mee zouden maken!’’.
Gevlucht naar Nederland
Olha woonde samen met haar man Maksym (33) en dochter Adelinka (7) in Zjytomyr, een dorp op z’n 100 kilometer afstand van Kiev. Olha werkte als administratief medewerkster in een bouwwinkel. Vanwege zijn werk als kraanmachinist werkte Maksym vaak in Polen. Ook toen de oorlog losbarstte. Olha is daarom met haar dochter meteen naar haar man in Polen gevlucht. Vader hoeft daarom ook niet terug naar Oekraïne om mee te vechten. Vervolgens kwam de familie in Nederland terecht. Na opvanglocaties in Rotterdam, Volendam en Haarsteeg worden ze nu opgevangen in een kleinere opvanglocatie in Drunen.
Pasgeboren dochter vernoemd naar de kroonprinses
Ze hebben nu meer privacy omdat Olha op 5 januari beviel van een kerngezonde dochter. Naast een eigen badkamer, hebben ze ook twee kleine slaapkamers. Hier straalt Adelinka als grote en trotse zus van Amalia, vernoemd naar de kroonprinses van Nederland. Olha legt uit hoe ze op de naam kwamen: ‘’Toen ik al acht maanden zwanger was wisten we nog steeds geen mooie naam te verzinnen. Tijdens een groepsdiner met andere vluchtelingen en vrijwilligers kwamen er allerlei namen over tafel. Uiteindelijk vertelde een vrijwillige tolk uit de gemeente over het koningshuis van Nederland en de kroonprinses. Dat vonden we echt een prachtige naam! Dus waarom geen Nederlandse naam?''.
Inmiddels hebben de ouders van Maksym ook hun kleindochter kunnen zien. ‘’Ze wonen nog steeds in Oekraïne en hadden hun eigen zoon en schoondochter al sinds de oorlog niet meer gezien! Nog niet zolang geleden konden ze eindelijk op bezoek komen om hun kleindochter te bewonderen.’’ vertelt de vader van Amalia. Binnenkort gaan de ouders van Maksym weer terug naar Oekraïne. ‘’Het is moeilijk om afscheid te nemen’’.
Grootste wens is dat de oorlog stopt
Het leven in Nederland begint ook langzaam zijn vorm te krijgen. Maksym werkt bij Veluw Metal Creations in Nieuwkuijk. Adelinka gaat naar school in Drunen en begint het Nederlands al een beetje te begrijpen. Ze heeft ook Nederlandse vriendinnetjes waar ze weleens mee afspreekt. Olha is druk met de verzorging van de pasgeboren Amalia. ‘’Er wordt veel geregeld en we voelen het medeleven. Daar zijn we heel dankbaar voor! Maar mijn grootste wens is dat dat de oorlog snel stopt zodat we ons leven in Oekraïne weer kunnen opbouwen’’.